گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: فیلم جدید کارگردان پیشکسوت سینمای ایران درباره فراموشی است. تصویری از بیماری دردناک آلزایمر که از سویی دیگر نظر به احوال دوری آدمیان از هم دارد و در این مصاف می توان دریچه های مختلفی را به تفسیر درآورد. اما فیلم ساخته شده توسط کیومرث پوراحمد فاقد هرگونه نمایان سازی مناظر متفاوت تفسیرگرایی از شرایط بغرنج آدمی در جهان فاصله ها است و از این رو اثر توان درگیری ذهنی و دلسپاری نگاه مخاطب را ندارد و حتی کار چنان غلظت ناگواری به خود گرفته و شکل اجرای نامناسبی در دکوپاژ، بازی ها و طراحی روایی دارد که گاه به شکل ناگواری به رویه ای معکوس از هسته اصلی روایت می شود، به نحوی که نوع پردازش شخصیت اصلی فیلم با نام حیبب به اشکالی مختلف مانند مردی دیوانه احوال و فردی درویش مسلک درآمده و حتی فرمی کمیک به خود می گیرد!
داستان فیلم «کفش هایم کو؟» درباره پیرمردی است با نام حبیب که دچار فراموشی شده است و در این مسیر و به شکلی اتفاقی دخترش از فرنگ برگشته تا روند سانتی مانتالیسم اثر را با انواع لحظات اغراق شده فیلمساز تکمیل نماید! به طوری که در عمده دقایق فیلم بدون طی شدن مسیری از فراز و فرود درام بخشی به اثر توسط سازنده تنها شاهد نوازش های دختر بر سیمای پدر هستیم که البته مطابق با نوشته ابتدایی فیلم نمای بسته از دستان نوازش گر توسط همسر بازیگر اصلی رخ داده است!
فیلم «کفش هایم کو؟» به دلیل نداشتن چارچوب طراحی شده ای از چگونگی پیشبرد داستان در تمام دقایق درجا می زند و در این مسیر به دلیل عدم طراحی مناسب نویسنده نمی تواند روندی از اتفاقاتی موثر را پیش روی بیننده قرار دهد. پوراحمد در تازه ترین ساخته اش به دنبال دنبال کردن جهان تنهای پرسوناژ اصلی فیلم «شب یلدا» بوده که به دلیل نداشتن نشانه هایی روشن از کیستی و چرایی کاراکتر، توان ارائه پرسوناژی باورپذیر را برای بیننده ندارد و تنها تکرار سکانس ها است که در چرخه ای باطل از فرآیندی معقول به جای عرض بخشی به داستان تنها طول زمان فیلم را اشغال می کند.
در میان بازی های فیلم «کفش هایم کو؟» می توان به نوع اجراهای اغراق شده و بازی های نچسب و تصنعی بازیگران اشاره کرد به نحوی که حتی رضا کیانیان پُر استعداد به دلیل فقدان شخصیت پردازی نمی تواند نقشی موثر را ایفا کند. حالا اگر بخواهیم این نوع درام پردازی را مقایسه کنیم با فیلم «هنوز آلیس» ساخته ریچارد گلتزر که موضوعی مشابه چون آلزایمر را در بستر داستانی قابل لمس و اثربخش درآورده است، اشکالات بسیار فیلم پوراحمد بیشتر خود را نمایان می کند. چنان که فیلم «هنوز آلیس» به دلیل تخصص نویسنده داستانش که صاحب دکترای عصب شناسی است و به دلیل روانی اجرای کارگردان و بازی ارزنده بازیگری ممتاز چون جولین مور به خوبی منعکس گر فضای ذهنی شخصیت بوده است.
فیلم «کفش هایم کو؟» که از آثار در حال اکران این روزهای سینما است، نشان می دهد به جای تمرکز بر ایده و دل بخشی به آن بهتر است محورهای نگارش فیلمنامه و طراحی اجرای اثر به خوبی مشخص شده و به نحوی مهندسی شده در آید تا به شکلی تصنعی یک سری سکانس های ملودرام جهت احساسی تصنعی به بیننده ایجاد نشود.
